HİKAYE

Madem ki sorduk yapmamız lazım

Osmanlılar zamanında bir kaleyi düşmanlar kuşatmış. Müslümanlar kalede 15 kişi kalmışlardı. Yiyecekleri de kalmamış, hiçbir şeyleri yokmuş, çaresizdiler. Reisleri istişare etmek için onları toplayıp demiş ki:
- Hâlimiz ortada, düşman da meydanda. Çoluk çocuk var. Ne yapalım?
Birisi demiş ki:
Peygamber efendimizin buyurduğu gibi yapalım.
- Peygamber efendimiz ne buyurdu?
- Bir hususta çaresiz kaldığınız zaman kabir ehlinden yardım isteyin buyuruyor.

Kalede bir yatır varmış. Hazırlanıp, abdest alıp, oraya gittiler. Kabirdeki zat, tecessüm etmiş böyle, sabah şafakla beraber kaleden çıkın, hücuma geçin demiş.

İçlerinden birisi itiraz edecek olmuş, diğeri Allah rızası için itiraz etme, madem ki sorduk denileni yapmamız lazım, ya hiç buraya gelmeyecektik, madem ki geldik, ne buyurduysa yapacağız demiş.

Sabah olunca kalenin kapısını açmışlar, hücuma geçmişler. Düşman kılıcını kınından çıkartmamış, bakıp gülmüşler. 15 kişi ne yapacak diye.

Kabirdeki zat hemen müritlerini toplamış. Leşger-i gazâ önde, leşger-i duâ görev bizde. Melekler imdâda gelmişler. Meleklerin yardımı rüzgar şeklinde tecellî ediyor. Atlar, toplar havaya fırlamış. İnsanlar birbirleri üzerine düşerek ölmüşler. Ancak kaçan kurtulmuş, kalanların hepsi ölmüş.

                           İKİ MELEK

Bir gün 2 melek iyilik yapmak için yer yüzüne inerler ve önce zengin 1 eve misafir olur zenginler onları iğrenç 1 kibirle karsılayıp kömürlüklerine 1 carsaf koyup " 1 gecelik idare ediverin demiş meleklerden 1 i uyumus diğeri ise duvarda gördüğü 1 catlağı düzeltmiş sabah diğer melek uyanıp duvardaki catlağı göremeyince bunu sen yaptın degilmi diğerek sinirlenir ve kızar o aksam oradan ayrılıp 1 köyde yasayan aileye misafir olurlar köylü aile onları en güzel ve güler yüzlü 1 sekilde karsılarlar ikiside yaslılardı ve onlara kendi odalarını verirler aksam olunca yine aynı melek uyur diğeri 1 - 2 saat uyumaz daha sonra oda uyur ve sabah acı bir feryatla uyanan melek neyin ne olduğunu bile anlamadan salona kosar ve ev sahibinin tek gecim kaynağı olan inek ÖLMÜŞ diğer melek öbür meleği çagıratak bunu neden yaptın der ve bağırmaya baslar melek de ona söyle der " ÖNCELİKLE ZENGİN EVE MİSAFİR OLDUĞUMUZ DA ONLARIN DUVARINDA BÜYÜK 1 HAZİNE SAKLIYDI BUNU GÖRMEMELERİ İÇİN DUVARI DAHA İYİ YAPTIM ŞİMDİ OLANLARI DA SORACAK OLURSAN AKSAM SEN UYURKEN AZRAİL GELDİ VE O YASLI TEYZENİN CANINI ALMAK İSTEDİ BENDE ONA KADININ KARSILIĞINDA İNEĞİ VER DİM DER ve diğer melek yüzünde 1 tebessüm ile ona tessekkür eder ...............

BİR YUDUM HİKAYE
	Peygamber efendimizin anlattığı bir hikaye, öyle sanıyorum ki, benim an¬latacağım bir hikayeden daha çok hoşunuza gider. Konumuza, Efendimizin o baldan tatlı dilinden çıkan bir hikaye ile başlayalım: Vaktiyle bir adam, doksan dokuz kişiyi öldürmüş. Bir zaman gelmiş, adam bu yaptıklarına pişman olmuş. Kötü yolu bırakıp iyi bir insan olmak istemiş. "Acaba benim için bir kurtuluş yolu var mı?" diye araştırmaya başlamış. Her gördüğüne: — Dünyanın en büyük âlimi kimdir, biliyor musunuz? diye soruyormuş. Aklınca, dünyanın en büyük âlimi benim derdime bir çözüm yolu bulur; beni bu kötü yoldan kurtarır diye düşünüyormuş. Bazıları bu adama bir rahibi tavsiye etmişler: — Dünyanın en büyük alimi falan rahiptir; o senin derdine bir çare bulur, demişler. Günahkar adam, kalkmış rahibin yanına gitmiş. Doğru yolu arayan günahkar adam: — Rahip efendi, ben doksan dokuz adam öldürdüm. Şimdi yaptıklarıma pişmanım. Allah’tan beni bağışlamasını diliyorum. Acaba Allah beni bağışlar, tevbemi kabul eder mi? diye sormuş. Rahip adamın durumuna bakmış; kurtulma şansı görememiş. Üzüntüyle başını sallamış: — Sen çok büyük günahlar işlemişsin. Allah seni bağışlamaz; tevbeni de kabul etmez. Boşuna yorulma! demiş. Günahkar adam birden öfkelenmiş. Kurtuluş ümidi kalmadığını görmek, onu çileden çıkarmış: — Bana çıkar bir yol gösteremiyorsun ha! Yaptıklarıma pişman olduğum halde Allah beni bağışlamaz, öyle mi? Al öyleyse, seni de öldüreyim de doksan dokuz, yüze tamamlansın demiş; rahibi de öldürmüş. Yüz kişinin katili, mutlaka bir kurtuluş yolu olması gerektiğine inanıyormuş. Yine yollara düşmüş ve yeryüzünün en büyük âlimini aramaya başlamış. Bu defa ona bir başka alimi tavsiye etmişler: — O senin derdine mutlaka bir çare bulur, demişler. Adam, büyük bir ümitle alimin bulunduğu yere gitmiş: — Ben şimdiye kadar yüz kişi öldürdüm. Allah’ın beni bağışlamasını arzu ediyorum. Acaba Mevlam yüzüme bakar da beni affeder mi? diye sormuş. Bu âlim, gerçekten büyük bir insanmış: — Elbette Allah seni bağışlar. Yeter ki, sen yaptıklarına pişman ol! “Bir daha katiyen böyle şey yapmayacağım, Rabbim!”diye Allah’a söz ver! demiş ve sözlerine şöyle devam etmiş: İyi insan olmanın bir başka şartı da iyi insanların arasında yaşamaktır. Senin yaşadığın çevre, çok kötü bir yerdir. Sakın bir daha oraya dönme. Şimdi kalk, falan köye git! Orada Allah’a ibadet eden çok iyi kimseler var. Sen de onlarla birlikte Allah’a ibadet et! Bu sözler günahkâr adam üzerinde çok iyi etki yapmış. Âlimin tavsiye ettiği köye gitmek üzere yola çıkmış. Yarı yola varınca eceli yetmiş ve ölmüş. Ölen her insanın ruhunu melekler alıp götürür. İyi insanların ruhunu Rahmet Melekleri, kötü insanların ruhunu da Azab Melekleri alıp götürür. Bu adam ölür ölmez, onun ruhunu götürmek üzere hem Rahmet Melekleri, hem de Azab Melekleri gelmiş. Rahmet Melekleri: — Bu adam bütün varlığıyla candan tevbe etti. Yaptıklarına pişman oldu. Bu yüzden onun ruhu size değil bize aittir, diyorlarmış. Azab Melekleri ise: — Bu adam hayatında hiçbir iyilik yapmadı. Üstelik yüz tane cana kıydı. Cana kıyanlar en kötü insanlardır. Bırakın onu biz götüreceğiz, diyorlar¬mış. Görevlerinde kusur etmemek için çekişen meleklerin arasını bulmak üzere Allah Teâlâ bir başka meleğini görevlendirmiş. Bu melek insan kıyafetine girmiş ve onlara doğru ilerlemeye başlamış. Rahmet Melekleri ile Azab Melekleri: — Bakın, demişler. Şu geleni aramızda hakem yapalım. O ne karar verirse, ona göre davranalım! Hakem olan melek, her iki tarafı da dinledikten sonra: — Bu adamın geldiği mesafe ile gideceği mesafeyi ölçün. Geldiği yere daha yakınsa, onu Azab Melekleri alsın. Eğer gideceği yere daha yakınsa, onu Rahmet Melekleri alıp götürsün. Günahları çok olduğu halde, yaptıklarına pişman olan ve gönülden bağışlanma dileyen bu adamı Allah Teâlâ da affetmek istiyormuş. Onu gideceği yere yaklaştırıvermiş. Melekler her iki mesafeyi de ölçmüşler, adamın gideceği yere daha yakın olduğunu görmüşler. Rahmet Melekleri buna çok sevinmişler. Adamın ruhunu alıp götürmüşler. Sevgili çocuklar! Rahmet meleklerinin, iyi insanları ne kadar çok sevdiğini, onların yanından ayrılmadığını ve zor durumda kalan iyi kimselere nasıl yardım ettiklerini böylece öğrendek. Peygamber efendimiz, burada, onların bir başka görevini daha bize öğretiyor. Rahmet melekleri ne kadar iyi değil mi? Sadece hayatta değil, öldükten sonra bile onlar bize sahip çıkıyor ve yalnız bırakmıyor. Şu halde iyi insanlar için ölüm, korkulacak birşey değildir, önemli olan bizim hiç bilmediğimiz ahiret hayatını çok iyi bilen Rahmet Melekleri'nin sevgisini kazanmak ve onlarla birlikte uçup gidebilmektir.....